Maastricht magazine >
tips

Vijf dingen die ik haat

Vijf dingen die ik haat
Artikel begint onder de advertentie

Het zijn er genoeg. Van die kleine dingen die mateloos je dag verpesten. Van die dingen die het leven makkelijker zouden moeten maken. Omdat je je liever bezighoudt met zaken die er wel toedoen. Maar dan blijken die dingen – die er dus eigenlijk niet toedoen – opeens een stempel op je humeur te drukken. Nou ja, voor heel even dan. Zoals die Sloggi slip, dat hemdje van de Hema en je nieuwe Nikki trui.

1. Sloggi slips die niet oma-proof zijn

Nee, ik geef je geen kijkje in mijn kledingkast. Je krijgt geen foto van mijn underwear dozen te zien. Ik hou voor me wat mijn lievelingskleur ondergoed is. En over de hoeveelheid kant mag je gissen. Maar ik wil best verklappen dat ik me schuldig maak aan de Sloggi slip. Hoezeer Sloggi ook aan huidskleur en oude vrouwen doet denken, zo praktisch is dit ondergoed. Omdat je precies weet wat je krijgt en omdat je weet dat niemand je slip ziet zitten. Comfort heet dat! Hoe irritant is het dan als blijkt dat de M die je net hebt gekocht een L of zelfs XL is?! Terwijl er toch echt in de slip een M staat gedrukt. Dat je dan dus met een slip tot aan je kin zit opgescheept. En dat terwijl je dus die Sloggi koopt (of draagt) omdat je juist geen zin hebt in verrassingen. Wie zin heeft in een verrassing trekt immers wel een kantje aan.

De Sloggi in maat M
De ene Sloggi is de andere niet. Allebei maat M, maar met 5 centimeter verschil

2. De thuisstudie van de Hema-manager

Ik heb 93 basic singlets en shirts van de Hema (zie ook blogje over de absolute Hema basic top 3). Nou ja, het voelt als 93. Ik roem de lengte van de items, de prijs, draagbaarheid en meer. Maar de Hema kan moeilijk maat houden. Gevolg? Dat je M een L blijkt. Dat je singlet als een jurkje om je lichaam danst (zie foto boven van witte en zwarte hemdje: beiden maat M, maar bijna 5 centimeter verschil). Dat te grote hemdje heeft dan wel weer als bijkomend voordeel dat je te grote Sloggi-slip niet te zien is. Maar dan begint het… Het gebeurt automatisch. Verhalen ontpoppen in mijn hoofd. Heeft de medewerker per ongeluk een M stempel aan een L-item gegeven of is het uit rancune? Wat wil de medewerker dan waarom saboteren? En waarom is het dan niet door de controleurs in het oog gevallen. En zijn er eigenlijk wel controleurs en wat controleren die dan en hoe koppelen ze terug? Niet alleen over de medewerker en de controleur stel ik vragen, de hele Hema ligt onder een vergrootglas. Ook de manager moet eraan geloven. Waarom heeft die het niet gezien? En ziet de manager zijn team überhaupt wel? Of zit de manager de hele dag te suffen en waarom dan eigenlijk? Om me vervolgens af te vragen waarom zijn vrouw hem eigenlijk heeft verlaten. Komt het doordat hij thuis ook zit te suffen? Om me dan weer af te vragen waarom ik denk dat de manager een man is. Voor ik die vraag kan beantwoorden, besef ik dat er waarschijnlijk iets veel ernstiger aan de hand is. Hoe zou hij hebben gereageerd toen hij hoorde dat hij nog maar een half jaar te leven heeft? Was zijn vrouw erbij om hem te steunen? Totdat ik plots zeker weet dat hij al jaren geleden heeft gekozen om zijn werkplek te gebruiken voor thuisstudie. Zijn bazen zitten immers waarschijnlijk ook te suffen… En dan kan ik aan niets anders denken dan de vraag wat de manager dan eigenlijk studeert. En dat allemaal doordat de singlet in maat M als een L om mijn lichaam danst. Een dans als de vragen en gedachten in mijn hoofd.

wasinstructie nikki
Na wasje op 30 graden 5 centimeter gekrompen

3. Wasinstructies die niet kloppen

De verkoopster roemde de kwaliteit (zie blogje over Nikkie fan moment). Wassen op 30 graden mocht gerust. Nu is het zo dat ik ooit door een winkel ben gebeld over een blouse van D&G. Kennelijk werden ze overal ter wereld teruggehaald. Het was een productiefout. Ik had nergens last van. De winkel uit te leggen hoe de blouse te wassen, bleek de oplossing. Wat ik wil zeggen? Dat ik master in wassen ben. Ik heb een was-diploma met stip! Enkel wanneer ik niet oplet, gaat het fout in de was. En dan bij voorkeur met een cashmere-item van mijn lief. Ongezien de was in en baby-trui eruit. Mijn nieuwe, synthetische trui heeft een duik genomen in de aanbevolen 30 graden. Het blijkt geen succes. Hoe ik dat weet? Doordat ik net iets langer ben dan gemiddeld en iedere centimeter van mijn kleding me heilig is. Nu goed, straks maar even langs Nikkie. Want ik heb die drie truitjes dus precies vanwege die lengte en het makkelijke onderhoud ingeslagen. Maar straks zijn ze samen wel 15 centimeter te kort! Ondertussen langs Nikkie geweest. Truitje is meteen geruild. Hadden ze nog niet eerder meegemaakt. En als mijn nieuwe of één van mijn andere truitjes toch krimpt, mag ik gewoon weer langskomen.

Nog meer ik-haat-je-dingen

Opeens denk ik aan mijn favoriete kniekousen die standaard in de Falke-winkel in Maastricht niet op voorraad zijn. Of het altijd lege schap lang houdbare, biologische halfvolle melk bij de Albert Heijn in de Brusselse Poort in Maastricht. Van die dingen die niet kloppen. Van die basale zaken die toch net zo ingewikkeld kunnen zijn?! Van die onbenullige dingen die het leven makkelijker zouden moeten maken. Omdat het al ingewikkeld genoeg is om te kiezen tussen een nieuwe paar Prada’s of die tas van Chloé.

 

Gerelateerde blogs

    Reacties (0)

    Geef een antwoord

    Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *